Diabolika - S. J. Kincaid

Diabolika - S. J. Kincaid

Wydawnictwo Otwarte, 2017

tłumaczenie: Anna Gralak

stron: 412

Nie wiem czego właściwie spodziewałam się po „Diabolice”, ale w każdym razie czegoś innego niż ostatecznie dostałam. Po pierwsze – i przyznaje to uczciwie – to bardzo wciągająca historia, z rodzaju tych, które zaczyna się i kończy tego samego dnia. Po drugie zaś, warty docenienia jest pomysł na fabułę. Ale tylko pomysł, wykonanie pozostawia już bowiem co nieco do życzenia. A gdy uwzględni się ilość pochlebnych recenzji spodziewałam się czegoś.... trochę lepszego. 

Autorka zadebiutowała trylogią SF „Insygnia”, w Polsce wydano tylko pierwszy tom „Wojny Światów” Egmont, 2013

S. J. Kincaid

Oczywiście należy wziąć pod uwagę, że książka przeznaczona jest dla młodego czytelnika. I właśnie z tym mam największy problem. Jak młodego? Ilość bardzo brutalnych, krwawych a przy tym szczegółowo opisanych scen, wyklucza tych całkiem młodych. Tym starszym zaś należałby się bardziej szczegółowy i mniej schematyczny opis świata niż ten, który przedstawiła autorka. A jest to świat niezwykły.

Ludzkość podbiła kosmos i zasiedliła odległe planety, potem jednak odwróciła się od wiedzy i nauki w stronę religii i totalitaryzmu. Nauka jest herezją, a wszelkie sprzeciw buntem przeciw rządom cesarskiej rodziny. Na dworze królują intrygi, plotki i zdrady, a arystokraci pławią się w zbytku i krwawych rozrywkach. Diaboika Nemezis przybywa na cesarski dwór, udając swą nastoletnią panią – Sydonię, a przez to czynić to do czego diabliki zostały stworzone, bronić swych właścicieli. I mimo, że prawo odmawia jej człowieczeństwa, czasami wydaje się, wśród całego zgromadzenia, najbardziej ludzka.

Niewątpliwa zaletą książki są bardzo dobrze wykreowane postacie, i to zarówno sama Nemezis, jak i wiele pobocznych. Zwłaszcza główna postać męska – Tyrus, wprowadza do całości sporo humoru i świeżości. Nieco zawodzi tylko Sydonia, zapewne dla kontrastu z główną bohaterką, przedstawiona jako bardzo naiwna, niewinna i słodka, a przez to mało autentyczna.

Fabuła książki jest dość nierówna, niektóre fragmenty czyta się szybko i lekko, inne bardzo się dłużą. Gdybym odłożyła książkę w czasie jednego z takich momentów, mogłabym do lektury nie wrócić przez bardzo długi czas. Mimo starań autorki całość nie wzbudziła we mnie takich emocji jakich oczekiwałam, być może dlatego, że i dla bohaterów śmierć zdaje się niewiele znaczyć. A trup – że tak powiem – ściele się gęsto.

Pierwsze wydanie listopad 2016

Drugi tom cyklu (z planowanej trylogii) „The Empress” został wydany w październiku 2017r. w USA

Ach jeszcze jedna uwaga. Czytałam „Ja, Klaudiusz” Robera Gravesa, i choć nie widzę nic złego w luźnym inspirowaniu się motywami z innych książek przez autorów (a powieść Gravesa to najwyższa półka), to fakt ten nieco popsuł mi odbiór całości. Trudno oprzeć się uczuciu, że gdzieś już to czytałam…

4.07/5 - goodreads.com

7,79/10 - lubimyczytac.pl